Dat was mijn eerste gedachte toen ik las dat de Britse uitgever Puffin de boeken van Roald Dahl heeft aangepast om te voorkomen dat iemand zich weleens gekwetst zou kunnen voelen door de woordkeuze van Roald. Vanaf nu is kennelijk niemand in het Verenigd Koninkrijk nog dik, lelijk of stom. De realiteit laat zich echter niet censureren. Bovendien, als je de adjectieven ter linkerzijde aanpast, kan een aanpassing ter rechterzijde niet achterwege blijven. Immers, geen warm zonder koud en geen licht zonder donker. Voor wie zich slank, knap en intelligent waant is in het Verenigd Koninkrijk ook geen plaats meer. Op deze manier streef je dus naar een samenleving waarin niemand zich gekwetst voelt, maar laat je evenmin ruimte om nog ergens trots op te zijn. Een vrij kleurloze wereld lijkt me. Grijs, stel ik voor.
Tot zover het taalkundig aspect. Dan bestaat er nog zoiets als intellectueel eigendom. Het aanpassen van iemands werk naar eigen goeddunken is een vorm van vandalisme. Je blijft nu eenmaal met je vingers van iemands creatie af. Het zou een mooie boel worden. De vrouwen van Rubens kunnen niet meer, op de Nachtwacht staan te veel mannen en het schilderij ‘L’origine du monde’ van Gustave Courbet is duidelijk, maar te expliciet. De teksten van Frank Zappa, enfin, oordeel zelf. Het beeld ‘Santa Claus’ van Paul McCarthy, beter bekend als ‘Kabouter Buttplug’, is onbestaanbaar geworden. En ga zo maar door. Wat dacht je van Bijbel en Koran? Alles van waarde is weerloos, maar toen Churchill tijdens de Tweede Wereldoorlog werd gesuggereerd te bezuinigen op de kunstsector, was zijn simpele antwoord ‘then what are we fighting for?’
En tenslotte is er nog zoiets als historie. Door het verwijderen van standbeelden, het aanpassen van straatnamen – zelfs het veranderen van namen van vogelsoorten wordt geopperd, gekker wordt het niet – en het aanpassen van teksten en beeltenissen verdwijnt gaandeweg de kennis over het verleden. Gedane zaken nemen geen keer, maar juist kennis ervan moet ons leren te voorkomen dat opnieuw gebeurt wat is gebeurd. Opdat een kleurrijke wereld rest waarin we elkaar respecteren, hoe we er ook uitzien, wat we ook geloven en wat we ook zijn. Een samenleving zeg maar.