Als jonge, gezonde mensen nauwelijks last ondervinden van een besmetting met het covid-19 virus, dan kunnen zij de economie draaiende houden en groepsimmuniteit opbouwen terwijl ouderen en kwetsbaren extra worden beschermd. Deze gedachte gaat uit van verschillende sociale bubbels waartussen géén en waarbinnen wèl contacten plaatsvinden zoals we dat gewend waren. Zo ontstaan als het ware brandgangen in het bos tussen het dorre hout enerzijds en de frisse, sterke bomen anderzijds. Vliegt het ene stukje bos in de fik, dan heeft de rest van het bos daar geen last van. Vrijheid en blijheid voor de jongeren en sterken onder ons en als de vaccins en de medicijnen eenmaal voldoende beschikbaar zijn, dan heffen we de bubbels gewoon weer op.
Het idee klinkt logisch en simpel, maar tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren, zoals Willem Elsschot al schreef. Aan die wetten valt eventueel nog wel een mouw te passen, maar de praktijk blijkt weerbarstiger. Zo blijkt jong niet altijd sterk en oud niet altijd zwak. Bovendien hebben beiden elkaar nodig. Elkaar ontlopen is een illusie. Om maar eens willekeurig wat te noemen: Jongeren die thuis wonen bij hun ouders die op hun beurt mantelzorgen voor hun ouders, de oppas oma’s en opa’s, de docenten op school, de scheidsrechter, de rijinstructeur, de schoonmaker, de tandarts, de vrijwilligers in elke hoek van de samenleving, die hok je niet allemaal zomaar even op. Bovendien zal bij het samenstellen van de verschillende categorieën bubbels persoonsgebonden informatie nodig zijn om te bezien tot welke bubbel een individu kan worden toegelaten, terwijl veel mensen nu al moeite hebben om hun naam en telefoonnummer op te geven als daarom wordt gevraagd. En daar zal meermalen naar moeten worden gevraagd om te controleren dat men binnen zijn of haar bubbel blijft. Enfin.
Maar wat dan? Toch maar erkennen dat deze crisis ons allemaal treft, zowel jong als oud, zowel gezond als ziek? Onder ogen zien dat het virus een aanval is op de mensheid en niet een door één of andere malloot bedacht explosief om tweespalt te creëren tussen mensen onderling? Staan we toe dat wij zelfs zonder door het virus besmet te raken al afscheid moeten nemen van elkaar door ons uit elkaar te laten drijven? Een gemeenschappelijke vijand zorgt doorgaans voor onderlinge solidariteit. Deze crisis zou ons dichter bij elkaar kunnen brengen door enkel wat onderlinge afstand te bewaren.
Waanzinnig hè?