Als jongeren nauwelijks gevaar lopen om ernstig ziek te worden, maar straks wel moeten opdraaien voor de enorme schuldenlast die nu wordt gecreëerd, dan zijn de huidige maatregelen disproportioneel. Hef de beperkingen voor deze groep op, zodat het openbare leven weer op gang komt en de economie haar werk kan doen. Tegelijkertijd leggen we een cordon sanitaire rond de kwetsbaren, want die laten we natuurlijk niet stikken. Logisch.
Ik, met mijn afweerstoornis behorend tot de kwetsbaren, kan het hier desondanks mee eens zijn en vraag mij dan ook oprecht af waarom de overheid een andere koers vaart? Wat is er mis met bovenstaande redenering? Voor mij verandert er niet zoveel, want ik leef al geïsoleerd net als veel andere kwetsbaren met mij. Sterker nog, zo’n omgekeerde lockdown zou het einde van mijn isolatie aanzienlijk dichterbij kunnen brengen. Immers, hoe vrijer het virus kan rondwaren, hoe meer antistoffen beschikbaar komen en hoe eerder deze zijn opgenomen in de bloedproducten die ik van Sanquin ontvang. Prik deze ballon maar eens lek!
Hoe richt je zo’n omgekeerde lockdown dan praktisch in? Je kunt bijvoorbeeld instellen dat de kwetsbaren ’s morgens hun boodschappen mogen doen en de rest vanaf het middaguur. Tot twaalf uur hanteert de buurtsuper strenge maatregelen ten aanzien van het aantal klanten, onderlinge afstand en hygiëne, vanaf twaalf uur ga je je gang maar. Simpel. Een dergelijk tijdslot kan gaan gelden voor andere openbare ruimten, zoals het stadhuis, horeca, musea en zelfs theaters. Problematisch wordt het waar kwetsbaren en niet-kwetsbaren tegelijkertijd tot elkaar zijn veroordeeld. Het ziekenhuis, de tandarts, de kapper en het openbaar vervoer bijvoorbeeld, al valt daar met enige creativiteit nog wel iets op te bedenken. De school of het verzorgingstehuis? Dat wordt al lastiger. Het gezin dan misschien? Zodra één lid van welke samenlevingsvorm dan ook kwetsbaar is, dan is die gehele samenlevingsvorm kwetsbaar. Als gezin kun je twee dingen doen: 1. je stelt je als totaal kwetsbaar op of 2. je isoleert de kwetsbare. De eerste optie kan voor het betreffende gezin verstrekkende economische gevolgen hebben, maar binnen de voor de meeste gezinnen beperkte beschikbare ruimte zal de tweede optie het afscheid van een dierbare betekenen en dus niet reëel zijn. Voor een studentenhuis ligt de tweede optie het meest voor de hand, daarmee echter het probleem verplaatsend naar een gezin.
Eenvoudig is het allemaal niet, maar tussen wit en zwart zit grijs. Het opknippen van etmalen in dagdelen zou niet-kwetsbaren binnen bepaalde sectoren meer bewegingsruimte kunnen geven. Waar kwetsbaren en niet-kwetsbaren tegelijkertijd tot elkaar zijn veroordeeld geldt nog altijd de simpele constatering dat de vrijheid van de één begint waar die voor de ander ophoudt. Een kwestie van respect hebben voor en vertrouwen hebben in elkaar. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Houd je aan de onderlinge afspraken en noch een lockdown, noch een omgekeerde lockdown zal nodig zijn.
En uiteindelijk betekent dat voor niemand een lockup.